ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಕೋಮು ವೈಷಮ್ಯ; ಪರಿಹಾರಕ್ಕಿದು ಸೂಕ್ತ ಸಮಯ

ದಶಕಗಳಿಂದಲೂ ಎಡಪಂಥೀಯ ವಿಚಾರಧಾರೆಗಳಿಂದ, ಮುಸ್ಲಿಂ ತುಷ್ಟೀಕರಣದ ನೀತಿಗಳಿಂದ ಪ್ರೇರಿತವಾಗಿದ್ದ ಮತ್ತು ಒಂದು ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿ ಭಾರತವನ್ನು ಅಭದ್ರಗೊಳಿಸುವ ಲಾಬಿಗಳಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗಿದ್ದ  ದೇಶದ ಪ್ರಮುಖ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಇದೀಗ ನಿಜವಾದ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಹಿಂದೂ ಭಾರತದ ಧ್ವನಿ ನ್ಯಾಯಯುತ ಎಂದು ಮನಗಾಣುತ್ತಿರುವುದು ಸ್ವಾಗತಾರ್ಹ ಬೆಳವಣಿಗೆ. ಈ ದಿಸೆಯಲ್ಲಿ ಮುಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿರುವುದು ಎಂದಿನಂತೆ ಟೈಮ್ಸ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ.

ಈ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಬ್ಲಾಗ್ ಅಂಕಣ ಬರಹದಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆಯ ನಿವೃತ್ತ ಅಧಿಕಾರಿ ಸರೋಜ್ ಚಂದ್ರ ಅವರು ಬರೆದ ಈ ಲೇಖನ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಆತ್ಮಾವಲೋಕನಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಾಗಿದೆ. ಅವರ ಸುದೀರ್ಘ ಲೇಖನದ ಕನ್ನಡ ಅವತರಣಿಕೆ ಇಲ್ಲಿದೆ:

******

ದೇಶದಲ್ಲಿ ಕೋಮು ವೈಷಮ್ಯ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನುವುದರಲ್ಲಿ ಎರಡು ಮಾತಿಲ್ಲ. ಇದು ಹೆಚ್ಚು ಈಗ ಜೋರಾಗಿದೆ, ಹೆಚ್ಚು ಹಿಂಸಾತ್ಮಕವಾಗುತ್ತಿದೆ. ರಾಷ್ಟ್ರದ ಕಾನೂನು ಮತ್ತು ಸುವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಕೆಲವು ಅತಿವಾದಿ ಗುಂಪುಗಳು  ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸುತ್ತಿವೆ. ಹಿಂದೂ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮರ ನಡುವಿನ ಕೋಮು ಕಲಹದ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗುವ ಮೊದಲು ರಾಷ್ಟ್ರವು ಎದ್ದು ಕುಳಿತು ಗಮನಿಸಬೇಕಾದ ಸಮಯ ಇದು.

ಕಳೆದ ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ಪರವಾದ ಧ್ವನಿಯ ನಾಮಮಾತ್ರದ ಏರಿಕೆಯಿಂದ ಕೋಮು ಉದ್ವಿಗ್ನತೆ ಉತ್ತುಂಗಕ್ಕೇರಲು ಮೂಲ ಕಾರಣ. ಕೆಲವು ಹಿಂದೂ ವಿರೋಧಿ ಮನಸ್ಸುಗಳು ಪ್ರಚೋದಿತ ತೀರ್ಮಾನಗಳಿಗೆ ಧಾವಿಸುವ ಮೊದಲು, ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ಪರವಾದ ಈ ಅಗತ್ಯ ಬದಲಾವಣೆಯು ಬಹಳ ತಡವಾಗಿಯಾದರೂ ಜಾಗೃತವಾಗಿದೆ ಎಂದು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋಣ.

ಮೊಘಲ್ ಮತ್ತು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಆಡಳಿತಗಾರರ ಅಧೀನದ ಶತಮಾನಗಳ ಹೊರತಾಗಿಯೂ, ಹಿಂದೂ ಸಮಾಜವು ಇಂದಿನ ವರೆಗೂ ಕಲಿಯಬೇಕಾದ ಪಾಠಗಳನ್ನು ಕಲಿಯಲಿಲ್ಲ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ನಂತರವೂ ಹಿಂದೂಗಳ ಹಕ್ಕುಗಳು, ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಮತ್ತು ಧರ್ಮವನ್ನು ದಶಕಗಳಿಂದ ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಹತ್ತಿಕ್ಕಲಾಗಿದೆ. ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ತುಷ್ಟೀಕರಣ, ರಾಜಕೀಯ ಒತ್ತಾಯಗಳು, ಎಡಪಂಥೀಯ ಬೌದ್ಧಿಕತೆ, ನಿಷ್ಕ್ರಿಯ ಮತ್ತು ಛಿದ್ರಗೊಂಡ ಹಿಂದೂ ಸಮಾಜ ಇವೆಲ್ಲವೂ ಈ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿವೆ. ವಿಪರ್ಯಾಸವೆಂದರೆ ಸ್ವತಂತ್ರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳು ಮತ್ತು ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮವನ್ನು ಹಿಂದೂಗಳಿಂದಲೇ ಹತ್ತಿಕ್ಕಲಾಗಿದೆ.

1947 ರಿಂದ ಇಂದಿನ ವರೆಗೂ ಭಾರತವು ತನ್ನ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ತಲುಪದಂತೆ ಹಾಗೂ ವಿಶ್ವಶಕ್ತಿಯಾಗದಂತೆ ತಡೆಯುವ ಎರಡು ಪ್ರಮುಖ ಕಾರಣಗಳೆಂದರೆ- ಸೆಕ್ಯುಲರಿಸಂ ಮತ್ತು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಓಲೈಕೆಯಾಗಿದೆ. ಕಳೆದ ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಈ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಚರ್ಚೆಗಳು ನಡೆದಿವೆ. ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚಿನ ಸ್ಪಷ್ಟೀಕರಣದ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ತಿದ್ದುಪಡಿಯ ಅಗತ್ಯವು ತುರ್ತಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಕಡ್ಡಾಯವಾಗಿದೆ. ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದಲ್ಲಿ, ಅಂತಹ ಯಾವುದೇ ಮೂಲಭೂತ ತಿದ್ದುಪಡಿಯ ಪ್ರಾರಂಭದ ಹಂತವು ಜನರ ಧ್ವನಿಯಾಗಿದೆ. ಎಪ್ಪತ್ತರ ದಶಕದ ಮಧ್ಯಭಾಗದಲ್ಲಿ ಇಂದಿರಾ ಗಾಂಧಿಯವರ ಸರ್ಕಾರದ ಪತನಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾದ ಜಯಪ್ರಕಾಶ್ ನಾರಾಯಣ್ ನೇತೃತ್ವದ ಸಂಪೂರ್ಣ ಕ್ರಾಂತಿ ಚಳುವಳಿಯನ್ನು ರಾಷ್ಟ್ರವು ಮರೆಯಬಹುದೇ? ಹಿಂದೂ ಧ್ವನಿಯ ಹೆಚ್ಚಿದ ಪ್ರಮಾಣವಳನ್ನು ಈ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ನೋಡಬೇಕು.

ದೇಶದಲ್ಲಿ ಇಂದು ಉಂಟಾಗಿರುವ ಹಿಂದೂ ಪರ ಜಾಗೃತಿಗೆ 1985-86ರಲ್ಲಿ ಮರಳಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾದ ಅಯೋಧ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ರಾಮ ಜನ್ಮಭೂಮಿ ಸಮಸ್ಯಯೇ ಮೂಲ ಕಾರಣ ಎಂಬುದರಲ್ಲಿ ಎರಡು ಮಾತಿಲ್ಲ.. ಇದು ಹಿಂದೂಗಳ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ವಿಭಾಗವನ್ನು ಸೆಳೆಯಿತು ಮತ್ತು ಅದು ರಾಜಕೀಯಗೊಳಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು.   ಭಾರತೀಯ ಜನತಾ ಪಕ್ಷಕ್ಕೆ (ಬಿಜೆಪಿ) ಚುನಾವಣಾ ವಿಷಯವಾಯಿತು. ಇದರೊಂದಿಗೆ ಈ ವಿಚಾರ ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಸಾಕಷ್ಟು ವೇಗವಾಗಿ ಹರಡಿತು. ನೂರಕ್ಕೆ ನೂರರಷ್ಟು ಹಿಂದೂಗಳು ರಾಮ ಜನ್ಮಭೂಮಿ ಆಂದೋಲನದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡರು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಶೇಕಡಾವಾರು ಹಿಂದೂಗಳಲ್ಲಿ ಈ ವಿಚಾರವೇ ಜಾಗೃತಿಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು. ತಮ್ಮದೇ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳು ಮತ್ತು ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದ ಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಚರ್ಚೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ನಿಸ್ಸಂದೇಹವಾಗಿ ಬಿಜೆಪಿ ಈ ಜಾಗೃತಿಯಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿಯೇ 2014 ರಿಂದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಬಿಜೆಪಿಯೇ ಆಯ್ಕೆಯ ಪಕ್ಷವಾಗಿದೆ ಎಂಬುದರಲ್ಲಿ ಆಶ್ಚರ್ಯವೇನಿಲ್ಲ.

ಇದರರ್ಥ, ಬಿಜೆಪಿ ನೇತೃತ್ವದ ಸರ್ಕಾರ ಕೋಮು ವೈಷಮ್ಯವನ್ನು ಉತ್ತೇಜಿಸುತ್ತದೆಯೇ? ಮತಾಂಧ ಮುಸ್ಲಿಂ ಮನಸ್ಸುಗಳು, ಪ್ರೇರಿತ ಎಡಪಂಥೀಯ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು, ಸ್ವಾರ್ಥಿ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಮತ್ತು ಹಿಂದೂ ವಿರೋಧಿ ಅಜೆಂಡಾ ಹೊಂದಿರುವವರು ಮಾತ್ರ ಇಂತಹ ತೀರ್ಮಾನಕ್ಕೆ ಬರಬಹುದು. ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರದ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಯನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ತುಷ್ಟೀಕರಣವು ದಶಕಗಳಿಂದಲೂ ನಡೆದು ಬಂದಿರುವುದೇ ಇಂದಿನ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಮೂಲ ಕಾರಣ.  ಕಾನೂನು ಸುವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಪ್ರಶ್ನೆ ಬಂದಾಗ ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಿ, ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ತುಷ್ಟೀಕರಿಸಿದ ರಾಜಕೀಯ ನೀತಿಗಳಿಂದಲೇ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಗೆ ಸೇರದೆ ಉಳಿದರು. ಹಾಗೆ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಅವರು ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಕೆಲವು ಮೂಲಭೂತ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸಿದ್ದಾರೆ.  ಅದೇ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಅಡ್ಡಿಯಾಯಿತು.

1. ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರನ್ನು ತುಷ್ಟೀಕರಿಸಲು 80% ಬಹುಮತದ ದಮನವೇ ಭಾರತವು ತನ್ನ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ತಡೆಯಿತು.

2. ಭಾರತವು ತಪ್ಪಿತಸ್ಥ ಭಾವನೆಯನ್ನೇ ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತಾ ಬಂತು ಅಥವಾ ತಾನು ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿದೆ ಎಂಬ ಅಂಶವನ್ನೇ ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತ ಬಂತು.

3. ಜಾತ್ಯತೀತತೆ ಎಂಬುದು ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಹಿಂದೂಗಳು ಮಾತ್ರ ಅನುಸರಿಬೇಕಾದ ಕಾರ್ಯವಾಯಿತು ಮತ್ತು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರು ಈ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಅಥವಾ ಬಾಧ್ಯತೆಗಳಿಲ್ಲದೆ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಲಾಭವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡರು.

4. ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಭಾರತದಲ್ಲಿ, ಶೇ. 80ರಷ್ಡಟಿರುವ ಹಿಂದೂಗಳ ಇಚ್ಛೆ ಮತ್ತು ಧ್ವನಿಯು ಶೇ. 18 ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರಿಗಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಮಹತ್ವದ್ದಾಯಿತು.

5. ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಧರ್ಮವನ್ನು ರಾಷ್ಟ್ರ ಮತ್ತು ಸಂವಿಧಾನಕ್ಕಿಂತ ಮೇಲೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಲು ಅವಕಾಶ ನೀಡಲಾಯಿತು.

6. ಶೇ. 18 ಮುಸ್ಲಿಮರು ರಾಷ್ಟ್ರದ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳ ಮೊದಲ ಹಕ್ಕನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ನಂಬಲು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಲಾಯಿತು.

7. ಭಾರತೀಯ ಇತಿಹಾಸ ಮತ್ತು ನಾಗರಿಕತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಭ್ರಷ್ಟ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮವನ್ನು ಕೀಳಾಗಿ ತೋರಿಸಲು ಕಲಿಸಲಾಯಿತು.

8. ಭಾರತವನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯಾಗದಂತೆ ಮತ್ತು ಕೋಮು ವೈಷಮ್ಯದಿಂದ ಕುದಿಯುತ್ತಿರುವಂತೆ ಇರಿಸಲು ನಮ್ಮದೇ ಹಲವರು ಕೆಲವು ಪಟ್ಟಭದ್ರ ವಿದೇಶಿ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಕೈಜೋಡಿಸಿದರು.

ಇಂದು, ಇಡೀ ರಾಷ್ಟ್ರದಲ್ಲಿ, ಈ ರಸ್ತೆ ತಡೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕುವ ಪ್ರಯತ್ನ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ ಸರ್ಕಾರ ಇರಬೇಕಾದಂತೆ ಬಿಜೆಪಿ ಸರ್ಕಾರವು ಕೇವಲ ಅನುಕೂಲಕಾರಿಯಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದೆ. ಕೆಲವರು ಆ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಬೇರೆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡಲು ಬಯಸಿದರೆ, ಅದು ಅವರ ಸಮಸ್ಯೆ ಅಷ್ಟೆ. ವಾಸ್ತವವೆಂದರೆ ಸರ್ಕಾರವಾಗಿ ಅದು ಎಲ್ಲಾ ನಾಗರಿಕರಿಗೆ ಸಮಾನ ಮತ್ತು ನಿಷ್ಪಕ್ಷಪಾತವಾಗಿದೆ. ಇಂದಿನ ಸರ್ಕಾರವು ಯಾವುದೇ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಮೊಟಕುಗೊಳಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಅವರ ಧರ್ಮದ ಮೇಲೆ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಧಕ್ಕೆ ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಅಡ್ಡಿಯಾಗುತ್ತಿರುವ ರಸ್ತೆ ತಡೆಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ತೆಗೆದುಹಾಕುತ್ತಿದೆ.

ಯಾವುದೇ ಮೂಲಭೂತ ಬದಲಾವಣೆಯು ಕಂಡುಬಂದಾಗ, ಕೆಲವು ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ನೋವುಗಳು ಇರುತ್ತವೆ, ಅದು ಏಕರೂಪವಾಗಿ ಮೂಲ ವಾಕ್ಚಾತುರ್ಯಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಎಡಪಂಥೀಯ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು, ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷದ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು, ಹಿಂದಿನ ಸರ್ಕಾರಗಳ ಮಾತುಗಳನ್ನೇ ಕೇಳಿ ಹಿತ್ತಾಳೆ ಕಿವಿ ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡ ಮತ್ತು ಪ್ರಭಾವಿಗಳಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸಿದ ಕೆಲವು ಮಾಧ್ಯಮದ ದಿಗ್ಗಜರು, ವಿದೇಶಿ ಬಂಡವಾಳದಲ್ಲಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೊಂದಿದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರು ಮತ್ತು ಸಂಘಟನೆಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುವ ಹಿಂದೂ ವಿರೋಧಿ ಲಾಬಿಯ ನೋವು ಈಗ ಬಹಳ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿದೆ.

ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಮುದಾಯ ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ಮುಖಂಡರಿಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಆತಂಕ ಉಂಟಾಗಿರುವುದು ಈ ಲಾಬಿಗಳಿಗೆ. ಬಹಳ ದಿನಗಳಿಂದ ಇವರ ಬೇಳೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೇಯುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇಂದು ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದೇ ಲೆಕ್ಕಕ್ಕಿಲ್ಲದಂತಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ಅವರು ಬಿಜೆಪಿ ಮತ್ತು ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ನಿಂದಿಸುತ್ತಾರೆ; ಜೊತೆಗೆ ದೇಶದ 280 ಮಿಲಿಯನ್ ಮುಸ್ಲಿಮರಲ್ಲಿ ಅಭದ್ರತೆಯನ್ನು ಹರಡುತ್ತಾರೆ.

ಈ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರೆ, ಬಿಜೆಪಿ ಮತ್ತು ಹಿಂದೂ ಸಮುದಾಯದ ಕೆಲವರು ಸಹ ಮುಸ್ಲಿಂ ವಿರೋಧಿ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿರುವುದು ಸಹಜ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಾಗಿದೆ. ಕೆಲವು ಹಿಂದೂ ಹಿನ್ನಡೆ ಸಂಭವಿಸಿದಾಗ ಈ ಲಾಬಿಯು ಸಂತೋಷ ಪಡುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಅವರ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಉತ್ತಮವಾಗಿ ಪೂರೈಸುತ್ತದೆ. ಹೆಚ್ಚಿನ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು ಮತ್ತು ನಾಯಕರ ಮೌನವನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರೆ, ತಮ್ಮ ಧರ್ಮದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಒಯ್ಯಲು ತಿಳಿದಿರುವ ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ಪ್ರಚೋದಿಸುವಲ್ಲಿ ಈ ಲಾಬಿ ದಿನ ಕಳೆಯುತ್ತದೆ. ದೇಶದಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುವ ಹೆಚ್ಚಿನ ಕೋಮು ತೊಂದರೆಗಳ ಮೂಲ ಇದಾಗಿದೆ. ದೇಶದಲ್ಲಿ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆದಿರುವ ಸಾವಿರಾರು ಅಕ್ರಮ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶಿ ಮತ್ತು ರೋಹಿಂಗ್ಯಾ ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಾಗ ಮತ್ತು ಈ ಲಾಬಿಯೇ ಅನೇಕರಿಗೆ ರಕ್ಷಣೆ ನೀಡಿದಾಗ ಸಮಸ್ಯೆ ಉಲ್ಬಣಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಹೆಚ್ಚಿನ ಘರ್ಷಣೆಗಳು ಅಂತಹ ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ಗುರಾಣಿಯಾಗಿಸಿ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು ನಡೆಸುವ ಆಟದಿಂದಲೇ ಶುರುವಾಗುತ್ತವೆ.  ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಜಹಾಂಗೀರ್ ಪುರಿ ಘರ್ಷಣೆಯೇ ಇದಕ್ಕೆ ನಿದರ್ಶನ.

ಇಂದು, ಅನೇಕ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಯಾವುದೇ ಹಿಂದೂ ಧಾರ್ಮಿಕ ಮೆರವಣಿಗೆಗಳು ತಮ್ಮ ಪ್ರದೇಶದಿಂದ ಅಥವಾ ಅವರ ಆರಾಧನಾ ಸ್ಥಳಗಳ ಹತ್ತಿರ ಹಾದು ಹೋಗುವುದನ್ನು ಬಯಸದ ಸಂದರ್ಭಗಳನ್ನು ನಾವು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ರಾಮನವಮಿಯಂದು ಏಕಕಾಲದಲ್ಲಿ ಎಂಟು ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಘರ್ಷಣೆಗಳೇ ಇದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿ. ಅದೇ ದಿನ ದೇಶವ್ಯಾಪಿ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಯಾವ ಸಮುದಾಯವು ಈ ಕೋಮು ಘರ್ಷಣೆಗಳನ್ನು ಯೋಜಿಸಿದೆ ಮತ್ತು ಎಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಮಾಡಿದೆ ಎಂಬುದರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಸಂದೇಹವಿದೆಯೇ? ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಕೋಮುಗಲಭೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗುವಂತೆ ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಮುದಾಯವನ್ನು ಹುರಿದುಂಬಿಸುವ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಟ್ಟದ ಕಾರ್ಯಸೂಚಿ ಮತ್ತು ಸಂಘಟನೆಯನ್ನು ಅದು ಸೂಚಿಸುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಇಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಹಿಂದೂಗಳ ಹಿನ್ನಡೆ ಸಹಜವಲ್ಲವೇ? ಹಿಂದೂಗಳು ಕೂಡ ತಮ್ಮ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಧಾರ್ಮಿಕ ಮೆರವಣಿಗೆಗಳನ್ನು ಅನುಮತಿಸದಿರಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರೆ ಸಂಭವಿಸಬಹುದಾದ ಅನಾಹುತವನ್ನು ಊಹಿಸಿ?

ಇಂದು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹಲಾಲ್, ಹಿಜಾಬ್, ಮಸೀದಿಗಳ ಮೇಲೆ ಧ್ವನಿವರ್ಧಕಗಳು ಮತ್ತು ದೇವಾಲಯಗಳ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ವ್ಯವಹಾರಗಳ ಮಾಲೀಕತ್ವದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ತೀವ್ರ ಚರ್ಚೆಗೆ ಒಳಗಾಗಿವೆ. ಈಗಾಗಲೇ ಕೇಸರಿ ಶಾಲುಗಳನ್ನು ಧರಿಸಲು, ಹಲಾಲ್ ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ಬಹಿಷ್ಕರಿಸಲು ಮತ್ತು ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಧ್ವನಿವರ್ಧಕಗಳ ಬಳಕೆಗೆ ಕರೆಗಳು ಬರುತ್ತಿವೆ. ಇದು ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ ತೊಂದರೆ  ಉಂಟುಮಾಡುವುದಿಲ್ಲವೇ? ರಾಜ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಒಟ್ಟಾಗಿ ಸಂಯೋಜಿತ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಶೀಘ್ರವಾಗಿ ಇಂತಹ ದ್ವೇಷವನ್ನು ತೊಡೆದುಹಾಕಲು ಮುಂದಾಗಬೇಕಿದೆ.  ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ, ಹಿಂದೂಗಳು ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಮುದಾಯಗಳ ಮುಖಂಡರೇ ಮುಂದೆ ಬಂದು  ತಡವಾಗುವ ಮೊದಲು ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಲು ಒಗ್ಗೂಡಬೇಕು.

ಎರಡೂ ಸಮುದಾಯಗಳು ಇಚ್ಛೆಪಟ್ಟು ಸಮಸ್ಯೆ ಬಗೆಹರಿಸಲು ಮುಂದೆ ಬಂದರೆ ಸರ್ಕಾರವು ಅನುಕೂಲಕರವಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುವ ಮೂಲಕ ಪರಿಹಾರಗಳನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ಇದನ್ನು ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿ ನೋಡಬೇಕು. ಆದ್ದರಿಂದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಚರ್ಚೆ ಮತ್ತು ತಿಳುವಳಿಕೆ ಅಗತ್ಯ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ರಾಜ್ಯವೂ ತನ್ನದೇ ಆದ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸಿದರೆ, ರಾಷ್ಟ್ರದಾದ್ಯಂತ ಏಕರೂಪತೆ ಇಲ್ಲದೆ ಆ ನಿಯಮಗಳು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರವು.  ಆದರ್ಶಪ್ರಾಯವಾಗಿ, ಧರ್ಮವನ್ನು ಖಾಸಗಿಯಾಗಿ ಇರಿಸುವುದು ಅಗತ್ಯ ಎಂಬ  ಇಂತಹ ಚರ್ಚೆಗಳ ಪೀಠಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಇಂತಹ ಚರ್ಚೆಗಳು ಆರಂಭವಾಗಬೇಕು.  ಧರ್ಮವು ಖಾಸಗಿಯಾಗಿದ್ದು, ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರದರ್ಶನಕ್ಕೆ ಇರುವುದಲ್ಲ ಎಂಬುದು ನೆಲದ ಕಾನೂನಾಗಬೇಕು. ಮುಖದಲ್ಲಿ ಧರ್ಮವನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವ ಬದಲು ಸಮಾನತೆ ಮತ್ತು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ತತ್ವಗಳಿಗೆ ಬದ್ಧವಾಗಿರಬೇಕು.

ಪ್ರಾರಂಭದ ಹಂತವಾಗಿ ಪ್ರತಿ ರಾಜ್ಯವು ಎರಡೂ ಸಮುದಾಯಗಳ ಪ್ರಗತಿಪರ ಮತ್ತು ಹಿತಚಿಂತಕ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು, ಪಕ್ಷಪಾತವಿಲ್ಲದ ಸಮಾಜ ಸುಧಾರಕರು ಮತ್ತು ಸರ್ಕಾರದ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಸಮಿತಿಯನ್ನು ರಚಿಸಬೇಕು. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅನ್ವಯವಾಗುವ ಒಪ್ಪಿತ ನೀತಿ ಸಂಹಿತೆಯನ್ನು ಚರ್ಚಿಸಿ ಒಪ್ಪಿಗೆ ನೀಡಬೇಕು. ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಇದೇ ರೀತಿಯ ಸಮಿತಿಯು ನಂತರ ರಾಜ್ಯದ ಶಿಫಾರಸುಗಳನ್ನು ಚರ್ಚಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಸಾಮಾನ್ಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ನೀತಿ ಸಂಹಿತೆಯನ್ನು ಅಂತಿಮಗೊಳಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡಬೇಕು. ಇದನ್ನು ನಂತರ ಕಾನೂನಾಗಿ ರೂಪಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಇಡೀ ರಾಷ್ಟ್ರಕ್ಕೆ ಅನ್ವಯಿಸಬೇಕು. ನಿಸ್ಸಂದೇಹವಾಗಿ ಇದು ಸುಲಭದ ಕಾರ್ಯವಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅಸಾಧ್ಯವೂ ಅಲ್ಲ. ಕಳೆದ 74 ವರ್ಷಗಳಿಂದಲೂ ಕೇವಲ ಚರ್ಚೆಗಷ್ಟೇ ಸೀಮಿತವಾಗಿರುವ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯ ಭಾಗವಾಗಿ ಇದನ್ನು ರೂಪಿಸಬಹುದು.

ಇದು ಭಾರತ, ನಮ್ಮ ದೇಶ, ಮತ್ತು ವಿಶ್ವಾದ್ಯಂತ ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ಸಹೋದರತ್ವದ ನೀತಿ ನಮ್ಮದಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಮುಸ್ಲಿಮರು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು. ಇದು ಪ್ರಪಂಚದ ಇತರ ಭಾಗಗಳ ಮೂಲಭೂತವಾದಿ ಇಸ್ಲಾಮಿಸ್ಟ್‌ಗಳಿಗೆ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ವ್ಯವಹಾರಗಳಲ್ಲಿ ಹಸ್ತಕ್ಷೇಪ ಮಾಡಲು ಅವಕಾಶ ನೀಡದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ನಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಮನೆಯನ್ನು ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ಇರಿಸಲು ಶ್ರಮಿಸಬೇಕು. ಭಾರತವೇ ಮೊದಲು, ಇಸ್ಲಾಂ ನಂತರ  ಎಂಬುದನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡರೆ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಪರಿಹಾರ ಕಷ್ಟವಲ್ಲ. ಇಸ್ಲಾಂ ಮೂಲಭೂತವಾದದಿಂದ ಮಧ್ಯಕಾಲೀನ ಜೀವನ ಶೈಲಿಗೆ ಹಿಂತಿರುಗುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ, ಲಿಂಗ ಸಮಾನತೆ ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅನುಸರಣೆ ಇರಬೇಕು.

ಕಳೆದ 1,500 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಅರೇಬಿಯಾ ಇಸ್ಲಾಮಿನ ಪವಿತ್ರ ನೆಲೆಯಾಗಿದ್ದರೆ, ಭಾರತವು 6,000 ವರ್ಷಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದ ಪವಿತ್ರ ನೆಲೆಯಾಗಿದೆ. ಭಾರತದೊಂದಿಗೆ ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದ ಸಂಪರ್ಕವನ್ನು ಹಾಳುಮಾಡುವ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ಸಹಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದೆ. ಹಿಂದೂಗಳು ಮತ್ತು ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮವು ತಮ್ಮ ಬಹುಮತದ ಹೊರತಾಗಿಯೂ, ಇಸ್ಲಾಂ ಸೇರಿದಂತೆ ವಿದೇಶಿ ಧರ್ಮಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಹಬಾಳ್ವೆ ನಡೆಸಬಹುದು ಎಂಬುದನ್ನು ಯುಗಯುಗಗಳಿಂದಲೂ ಸಾಬೀತುಪಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಪ್ರಶ್ನೆಯೆಂದರೆ ಇಸ್ಲಾಂ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಂ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರು ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದ ತವರು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸಲು ಅದೇ ರೀತಿಯ ಸ್ಥೈರ್ಯ, ಪ್ರಬುದ್ಧತೆ ಮತ್ತು ಪರಸ್ಪರ ಸಹಬಾಳ್ವೆಯ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದೇ?

-ಸರೋಜ್ ಛಡ್ಡಾ

******

ಸರೋಜ್ ಛಡ್ಡಾ ಅವರು ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆಯಲ್ಲಿ 23 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ತಾಂತ್ರಿಕ ಅಧಿಕಾರಿಯಾಗಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದರು ಮತ್ತು 1991 ರಲ್ಲಿ ಸ್ವಯಂ ನಿವೃತ್ತರಾದರು. 1971 ರ ಭಾರತ-ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಯುದ್ಧ ಮತ್ತು ಈಶಾನ್ಯ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಎರಡು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಬಂಡಾಯ ನಿಗ್ರಹ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಅವರು ಭಾಗಿಯಾಗಿದ್ದಾರೆ.

ಕೃಪೆ: ಟೈಮ್ಸ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ

ಉಪಯುಕ್ತ ನ್ಯೂಸ್‌’ ಫೇಸ್‌ಬುಕ್ ಪುಟ ಲೈಕ್ ಮಾಡಿ

ಉಪಯುಕ್ತ ನ್ಯೂಸ್‌ ವಾಟ್ಸಪ್‌ ಗ್ರೂಪಿಗೆ ಸೇರಲು ಈ ಲಿಂಕ್ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ